Κύριο Μενού
Ο Κιμ και ο φίλος του το δελφίνι (παραμύθι)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ξανθό και ωραίο παιδί , ο Κιμ . Ο Κιμ ήταν φίλος με ένα δελφίνι που το έλεγαν Γουίλι .
Μια μέρα ο Κιμ βγήκε βόλτα με ένα φίλο του στην άκρη της θάλασσας . Από μακριά είδαν στο λιμάνι τρεις άνδρες που κουβαλούσαν με γερανό ένα μεγάλο δίχτυ . Τους έπιασε περιέργεια και πήγαν πιο κοντά να δουν . Τότε άκουσαν δύο άντρες που μιλούσαν για το δελφίνι . Έλεγαν πως αν σκότωναν το δελφίνι για το δέρμα του θα έβγαζαν πολλά λεφτά .
Τα παιδιά παραφύλαξαν και μόλις είδαν ότι οι άντρες έφυγαν για καφέ πήγαν να το ελευθερώσουν και τα κατάφεραν . Όμως έφυγαν κατευθείαν για να μην τους πιάσουν .
Πέρασε καιρός και το παιδί , ο Κιμ , ταξίδευε με το καράβι όταν ξαφνικά έπιασε φωτιά. Τότε ο Κιμ βούτηξε στη θάλασσα . Το δελφίνι άκουσε τη φωνή του παιδιού και πήγε προς το μέρος του . Πήρε τον Κιμ στο σώμα του και τον έβγαλε στη στεριά. Όταν ξύπνησε το παιδί , το δελφίνι έπαιζε στα νερά .
Έτσι ο Κιμ και ο Γουίλι παρέμειναν για πάντα φίλοι .
Η Μάρθα και το μικρό δελφίνι (παραμύθι)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δελφινάκι , η Μάρθα , η οποία ζούσε μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια της σε μια πολυσύχναστη θαλάσσια περιοχή . Εκεί ζούσε κάθε είδους ψάρι και μαζί και μια γοργόνα , η Αγάπη .
Κάθε μέρα , μετά το σχολείο , η Μάρθα με τα αδέρφια της είχανε συνάντηση με την Αγάπη στο βυθισμένο πλοίο πίσω από το βράχο . Εκεί περνούσαν τον περισσότερο χρόνο τους κάνοντας βόλτες μέσα στο πλοίο και βρίσκοντας διάφορα αντικείμενα .
Όλα κυλούσαν ήρεμα , ώσπου μια μέρα , την ώρα που περιπλανιόντουσαν στο πλοίο , ξαφνικά πετάχτηκε μπροστά τους μια παρέα καρχαριών .
Αυτοί προσπάθησαν να τους επιτεθούν , αλλά τελικά η Μάρθα με την παρέα της κατάφεραν να ξεφύγουν και έτρεξαν στο σπίτι για να διηγηθούν την τρομακτική τους εμπειρία στους γονείς τους .
Από εκείνη την ημέρα αποφάσισαν να μην ξανασυναντηθούν στο πλοίο , αφού την τελευταία φορά πέρασαν μία τρομακτική εμπειρία που δεν ήθελαν να ξαναζήσουν .
Κοντάνη Ελένη
Ο Φάνης με τους φίλους του(παραμύθι)
Μια φορά ήταν ένα δελφίνι που το έλεγαν Φάνη . Ο Φάνης μαζί με τους άλλους φίλους του ζούσε σε μια θάλασσα που τη λέγανε Βουρβουρού . Είχαν γυρίσει πολλές θάλασσες αλλά πια είχαν εγκατασταθεί εκεί .
Ο Φάνης ήταν ο αρχηγός των δελφινιών γιατί ήταν ο μεγαλύτερος . Αλλά μην φανταστείτε πως ο Φάνης είχε για δούλους τα άλλα δελφίνια . Απλώς όπου πήγαινε ο Φάνης αυτά τον ακολουθούσαν .
Μια όμορφη μέρα πήγε ένας άνθρωπος που δούλευε στο τσίρκο , να πιάσει δελφίνια . Επειδή ήξερε ότι στη Βουρβουρού είχε κοπάδι από δελφίνια πήγε λοιπόν να πιάσει αυτά τα δελφίνια και να τα εκπαιδεύσει να κάνουν κόλπα στο τσίρκο και να τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι .
Τα δελφίνια είχαν καταλάβει τι τους περίμενε όμως ο Φάνης δεν είχε καταλάβει τίποτα . Εκεί που πήγαν να πάρουν τον αρχηγό τους και να φύγουν ήταν πια αργά . Τα δελφίνια μόλις είδαν τον αρχηγό τους μέσα στα δίχτυα άρχισαν να κλαίνε .
Ήταν πια δύσκολα να ζήσουν χωρίς τον αρχηγό τους . Ούτε πια κέφι να παίξουν είχαν , ούτε να γελάσουν . Ο Φάνης από την άλλη δεν ήξερε τι να κάνει και έκανε ότι του έλεγαν . Τον είχαν εκπαιδεύσει . Έκανε κόλπα στο τσίρκο , γελούσε μπροστά στους ανθρώπους μα το γέλιο δεν ήταν αληθινό . Από μέσα του έκλαιγε κάθε μέρα . Μα και τα δελφίνια δεν ήξεραν τι να κάνουν . Ούτε έπαιζαν , ούτε τίποτα , μόνο έκλαιγαν , έκλαιγαν κάθε μέρα .
Ώσπου μια μέρα δεν άντεξαν και άρχισαν να ψάχνουν τον Φάνη . Κύλησαν γη και ουρανό μα δεν τον βρήκαν , επειδή έψαχναν στις θάλασσες ενώ ο Φάνης ήταν στο τσίρκο μέσα σε μια τεράστια γυάλα με νερό . Μετά από καμιά βδομάδα το κατάλαβαν αλλά και πάλι δεν μπορούσαν να πάνε να τον πάρουν .
Μια μέρα όμως , επειδή ο Φάνης δεν ήταν αρκετός μόνο αυτός στο τσίρκο , οι άνθρωποι από το τσίρκο έπιασαν και τα υπόλοιπα δελφίνια . Αυτοί που πήραν τα υπόλοιπα δελφίνια ήταν αυτοί που είχαν πάρει και το Φάνη . Οπότε τα δελφίνια τα πήγαν εκεί που ήταν ο Φάνης . Έτσι ξανά συναντήθηκαν τα δελφίνια . Είχαν , όμως , τώρα να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα : Δεν ήταν πια στη Βουρβουρού αλλά σε γυάλινες γυάλες .
Είχαν σχεδιάσει κόλπα και κόλπα να ξεφύγουν αλλά κανένα δεν μπορούσε να πετύχει . Ώσπου μια μέρα σκέφτηκε το πιο μικρό δελφίνι κάτι καλό . Να γινότανε ρεζίλι μπροστά στους ανθρώπους!!!
Πραγματικά . Το τσίρκο δεν είχε πια πολύ κόσμο . Αυτοί που είχαν πάρει τα δελφίνια είχαν καταλάβει πως θέλανε να ζήσουν ελεύθερα κι έτσι τα γυρίσανε πίσω στη Βουρβουρού .
Από τότε , όταν περνούσαν καράβια , τα δελφίνια τα ακολουθούσαν με μια σειρά και χαίρονταν που ήταν ελεύθερα .
Καραχρήστου Σμαράγδα
